Het is de laatste!

16 juni 2009 - Ayacucho, Peru

Zo spannend als het vorige verhaal zal dit laatste blogbericht niet worden, gelukkig maar...

Ondertussen slankt de belgische vrijwilligersdelegatie elke week bena af en volgende week is het mijn beurt al! Wa vliegt den tijd toch ongelofelijk snel!!!


Mijn vervanger is deze week begonnen, na een aantal enorm frustrerende sollicitatiegesprekken hebben we toch 1 goede vastgekregen! Hoera! De moed zakte me bij de eerste 3 sollicitanten in de schoenen, één voor één maakten ze de meest afschuwelijke ontwerpen. Ze beweerden in hun cv ook allemaal de benodigde programmas onder de knie te hebben, allemaal gelogen! Ik stond er bekan te blijten van pure frustratie toen ik ze op de computer zag knoeien... Gelukkig kwam er een collega te hulp door een vriend van haar voor te stellen die zijn eigen communicatie-ontwerp bureau had. Die gast was niet te vergelijken met de andere kandidaten, ongelofelijk maar waar hij was meer als competent! Jeeej!

 

Een paar weken geleden was het "parapente-weekend", een hoop parapentisten kwamen van lima naar hier om van nen berg te springen. Tessa, Rene en Christophe springen daar wel meer van maar dat weekend zou de lucht boven ayacucho volhangen. Er was ook de kans om duovluchten te doen maar daar zijnek een te groot mietje voor... vond het vorige keer in argentinie ni zo leuk en aangezien ik hier in Peru nog ni al te veel chance heb gehad leek de crashkans mij ook net wat te groot. Eline vertrok al ineens mooi op duovlucht die steeg al crashend door bosjes vlak voor een afgrond nog net op, ze had al geluk dat ze ni door een cactus ging. Pauline had weeral veel pech, bij de eerste vertrekpoging smakte ze op de grond. De tweede poging stegen ze mooi op maar maakten ze een crashlanding tegen een boom en vervolgens een cactus. Gelukkig kwamen ze er enkel met blauwe plekken vanaf, de boom had minder geluk die zijn takken waren allemaal afgeknakt.


De ViaVia van Pauline en Minna is ondertussen ook open gegaan, het mooiste restaurant en hostel van heel Ayacucho! Ik heb het menu mogen ontwerpen. Aangezien het om een wereldrestaurant/hotel gaat zijn de menu's in de vorm van fotoboeken. Elke bladzijde heeft boven een foto van een mooie plek of gebeurtenis in ayacucho met daaronder het menu (ook als foto). Het was nog effe zwaar stressen om alle boeken klaar te hebben voor de opening. Uitgerekend de dag dat het de opening was was ik natuurlijk weer eens ziek! Miserie miserie! pffff.... Dankzij 2 immodiums, 1 motilium en een dafalgan kon ik toch nog anderhalf uurtje naar de opening gaan... Na 12 uur commateuze slaap wassek de dag derna al stukken beter.

Ondertussen zijnek al vaste klant in de Viavia, zowel in het restaurant als aan den toog :).


Verder zijn we gestart met dinsdag avond - vrouwenavond, da houd in da we in een ranzig poolcafe gaan poolen. Het is daar allesbehalve een aangenaam café, vooral ook niet erg vrouwvriendelijk. Zo is er enkel een goor pissein dat enkel door 2 korte klapdeurtjes van de rest van de zaal wordt afgeschermd (beeld u de geur die over het hele lokaal hangt maar in). Verrassend genoeg laten de mannen ons daar rustig doen!


Het was 2 weken geleden het afscheidsfeestje van Hanneke en Cindy en het verjaardagsfeestje voor Lieselotte. Ge moest wel verkleed komen, gelukkig vond ik thuis nog een schoon rood met wit ruitjes tafelkleed. Da plakten we vol met eten, plastieken bordjes, bestek en bekerkes en zo kon ik als gedekte tafel mijn entré maken.

Ineke en Eline zijn ondertussen ook bij ons komen wonen, dat zijn 2 vrijwilligersters voor Los Cachorros. Ik kende ze al een beetje van het begin dat ik hier was. Ze konden niet meer in hun vrijwilligershuis blijven en bij ons waren nog 2 kamers vrij! Echt ideaal dus! En nu Hanneke en CIndy weg zijn isser buiten mij en Almuerzo toch nog wat leven in huis.


Vorige week was het voor mij op het werk erg rustig, ik moest een beetje wachten tot mijn vervanger er was om verder te kunnen. Vrijdag had ik dan al maar verlof genomen om noggis een uitstapke te kunnen gaan maken. Maarja... het moest weer lukken.... vanaf woensdag avond werd ik door de griep geveld en die bleef 4 dagen aanslepen. Om er nog een extra schepke bovenop te doen gleed ik vrijdag weer uit op de trap en bennek er voor de 4e keer afgestuiterd! Het is nu stilaan genoeg geweest met dat trapvallen! Gelukkig ist nooit al te spectaculair geweest... Deze keer hou ik er een kap in men elleboog aan over, blauwe plekken op den anderen arm, blauwe plek op de knie en blauwe plek op den hiel... Maar nu is het trapvallen gedaan denk ik!

Het is mss eens tijd om een balans op te maken van 5 maanden Peru, wa ga ik missen en wa ni?

Wa ik ni gaan missen: trapvallen; maag-en darmklachten; lelijke mannen van een meter 50 die ni kunnen stoppen geilen; het plasspoor aan de kerk dat vaak langer als 30 meter is smorgends; gefluit vanuit portalen, taxi's, van politieagenten, mototaxi's en op café; de zatlappen die vooral snachts maar ook overdag in de straten rondhangen; de buurman die steeds op zijn terras de was staat te doen met zicht op ons terras; de papegaai van de buren die ongelofelijk veel lawaai kan maken; de kleine rothondjes van de onderburen die vaak in de gang kakken; de douche waar soms geen water meer uit komt nadat ik mijn haar net heb ingezeept; het wc-papierbakske naast het toilet; een aantal heel saaie opdrachtjes opt werk; de agressiviteit; de lege broodjes (chapla's); smakeloze edamkaas; de algemene enorme miserie en troosteloze dorpkes; en de onvriendelijke bediening in de meeste winkels hier...

Wa ga ik dan wel missen: het popcornkraampke op straat; het madammeke van het apelsiensapkraampke op straat; de verse jugo's op de markt; de keuze aan vers fruit en groenten voor geen geld; de vele feestjes; ladiesnight op dinsdag; men vrienden; de mooie plaza en de omringende bergen; vuurtjes op het terras; middageten in de viavia; weekenduitstapkes; de markt; kromme oude vrouwtjes van een meter 20 in traditionele kledij; de illegale dvd's; het ideale klimaat; ons wasvrouwtje dat zo goed haar best doet; Spaans blijven leren; de wil van vele peruanen om vooruit te gaan; pisco sour; alles kunnen permiteren; kantoorhond puka; het irritante muziekje van de vuilniskar elke morgen; hollands huisgenootje plagen met ineke; de zakjes poeiercreme-glace; de kolibrie aan men raam op het werk; de collega's; is goe zot kunnen doen voor 5 euro; de ongelofelijk mooie landschappen...

Volgende week ist zo ver, de vliegers op richting belgie... ik ga hier donderdag de 25e vertrekken naar lima om daar om 12u snachts mijn vlucht naar atlanta te nemen... Daar ganek nog 9,5u moeten doden voor ik op mijn vlucht naar belgenland stap. Zaterdag de 27e kommek dan smorgends fris en monter aan in zaventem. Ik kan het mij echt heel moeilijk voorstellen!

Ben al klaar voor het volgende...

Foto’s

6 Reacties

  1. Eva:
    16 juni 2009
    Alvast welkom thuis!!! HOERA :)
  2. Tante chris:
    16 juni 2009
    dat is een perfecte balans : 11 lijnen wat ge niet gaat missen en 11 lijnen wat ge wel gaat missen !
    verkleden in gedekte tafel , dat is wel héél origineel !
  3. hedwig:
    17 juni 2009
    bedankt dat we mee hebben mogen genieten
    van jou verhalen en super foto's.
    Ik wens je een heel goede thuis komst.
  4. Helena:
    18 juni 2009
    misschien maar goed dat ge met uw twee voetekes op de grond zijt gebleven, in de cactussen vallen, er zijn leukere dingen, alhoewel dat wél een cool verhaal had geweest voor hier :D
    en ge gaat nog verschieten hoe hard ge het nafluiten gaat missen als ge onopgemerkt door de straten van antwerpen flaneert ;-)
    enne, voor ge weer vertrekt naar god weet waar, kom je nog naar de 1e zondag hoor!
    xxx
  5. LIEVEN:
    23 juni 2009
    WOEPS , MORGEN UW LAATSTE DAG !!!
  6. TANTE BIE:
    23 juni 2009
    op de valreep nog je blog gelezen. Tijd om je een prettige terugvlucht te wensen en hopelijk tot ziens in België