Slapen in een tentje tussen 2 vuurlinies!

We zijn ondertussen al een dikke twee weken de trotse eigenaars van ons huisdiertje de cavia! Omdat het hier eerder een lekkernij is dan een huisdier hebben we hem toepasselijk Almuerzo genoemd (lunch). Hij logeert hier ook in een mooi vogelkooitje aangezien er hier geen caviakooitjes te vinden zijn... Het plan was normaal gezien om Almuerzo terug te geven aan mijn collega van wie we hem hebben gekregen zodat ze die nog kan opeten. Maar gelukkig voor Almuerzo hebben we al een adoptiemoeder gevonden die geen cavias frituurt.
Alles is weer zijn gewoonlijke gangetje gegaan met hier en daar een feestje en een etentje... en natuurlijk flink werken elke dag!
Vorig weekend ben ik zaterdag met Greet (en baby noor) en Martha naar een recreo boven op een berg geweest. Vanaf daar hadden we een zicht over heel ayacucho en de omringende bergen. We hebben daar een hele middag gewoon zitten genieten van het zicht en de rust en geluncht. Da lunchen bleek de dag erna geen goed idee te zijn geweest.. weer ziek... (elk blogbericht kan al voorspelt worden dat ik wel ziek ben geweest).
En als ik dan is een week geen last heb van mijn maag dan val ik wel van de trap! Ja idd, ik ben weeral van den trap gevallen thuis. Nu was het is van de wenteltrap boven maar die is pijnlijker... Mijn knie heeft mijn val gestopt door tegen de metalen bar van de reling te knallen, denk dat ik nog nooit zo veel zeer heb gehad. Gelukkig geen permanente schade opgelopen, na een dik uur was de grote pijn gedaan en huppelde ik weer vrolijk rond.
Woensdag was het weer campodag, deze keer ging ik mee gaan met de mannen van Makipura (de microkredietafdeling van solid). Om 5 u werd ik opgepikt en reden we naar het platteland, en ik had chance het was ne kant waar ik nog ni was geweest. Op een klein uurtje van ayacucho hielden we in een groene oase halte om fotos te maken van de boerkes hun caviakwekerijen en hun basic maar verbeterde huisjes. Bij andere boerkes wa verderop maakten we fotos van de aardappeloogst, het boerke en zijn koe en het boerinneke in het tarweveld. Rond de middag reden we  nog naar een andere zone in de richting van lima, ook en kant waar ik nog ni was geweest. Daar bevond zich de forelkwekerij aan een rivier in het dal van een machtige vallei. De mannen van Makipura kochten zich meteen een gigantische vis die in een plastiek tot bloeden toe bleef spartelen tot hij dood was. Ze kregen er van de forelboer ineens een paar kleinere vissen bovenop die ze wat verderop door een vrouwtje van een 'wegrestaurant' lieten klaarmaken.

En nu het spannendste verhaal tot hiertoe!
Dit weekend ging ik met Tessa en Christophe de Razuhuilca trachten te beklimmen, een berg  die je vanaf ayacucho in de verte ziet en 5000 meter hoog is. We vertrokken alvast vrijdag middag want het was een beetje een raadsel hoe ver het rijden was, de een zei 3 uur de andere 7 uiteindelijk bleek het nog geen 2 uur te zijn!
We komen aan aan het meer van Razuhuilca waar een groot geel bord stond "Razuhuilca, een land van sterke mannen" geflankeerd door een grote militaire basis. Er komt meteen een militair op ons af om te melden dat we in een "zona de emergencia" zitten en het er gevaarlijk is, we mochten ook niet meer verder rijden maar da was ook niet het plan. De militair zei dat we best bij meneer Jose ne keer gingen horen om op zijn erf te overnachten, zo'n 200 meter van de basis. Meneer José bleek ne sympathieke mens te zijn die met zijn vrouw en kinderen aan het meertje woonden, we mochten zonder problemen ons in zijn 'tuin' installeren. Voor het donker was stond mijn iglotentje klaar en was christophe de instantsoep aant prepareren. Op een zeiltje zaten we rustig ons soepke met bokes te eten bij het licht van onze pillampen toen meneer de militair en het volledige gezin van José een belangrijke boodschap kwamen brengen. "Kunnen jullie alstublieft jullie pillampen enzo uitdoen, jullie brengen uzelf en José zijn gezin in gevaar. Wij houden de bergen hier in het oog voor de narcotrafikanten en als wij een lichtje zien dan schieten wij derop. We schieten eigenlijk op alles wat beweegt en als jullie deze nacht schoten horen kom dan zeker jullie tent of auto niet uit." Wij dus braaf onze pillampekes uit maar wa aan het lachen van allé ze overdrijven hier toch altijd een pak, das weer om de mensen bang te maken.
Jammer genoeg was het ook nog maar een uur of 7 savonds en zaten we daar schoon in de pikkedonkere! We zijn dan uiteindelijk nog een tijdje in mijn tentje gekropen met een pillamp die maar een klein beetje licht gaf om toch nog iets aan onze avond te hebben. Tegen een uur of 8 kropen tessa en christoph in hun bed in de auto en kroop ik in mijn 3 slaapzakken en onder enen dons. Het begon al goe koud te worden en daarbovenop regende het dan ook noggis. Mijn tentje bleek ook niet gigantisch regen en wind dicht te zijn, gelukkig had ik mijn vertrouwde thermisch ondergoed ook nog aangedaan en kon ik toch zonder al te veel kou de nacht tegemoet gaan.
Een half uur later begon het feest! Geweerschoten! 10 minuten lang werd er zwaar over en weer geschoten vanaf de militaire basis naar de bergen en van de bergen werd er ook serieus terug gereageerd. Het leek alsof ik in mijn tentje tussen 2 vuurlinies lag, ik pakte natuurlijk serieus de schrik maar ik kon nergens naartoe. Meneer de militair had duidelijk gezegd 'als we beginnen schieten ni bewegen en blijven waar ge zijt', anders had ik al snel mee in de auto tussen christophe en tessa gelegen denk ik! Nadien volgde er nog een paar keer mitrailleur gevuur, gelukkig was het de rest van de nacht stil. (niet dat ik dan gerust sliep). Smorgends stond het griezelige zoontje van José aan mijn tent te trekken, hij was ook al aan den auto van christophe en tessa gaan hangen dus waren we ineens allemaal wakker. Mijn tentje zag er ook spectaculair uit, helemaal vol ijs langs de buitenkant! Ook de bergen zagen plots wit op de toppen!
Tessa had net als ik die nacht goe veel schrik gehad bij het over en weer geschiet terwijl christophe beweerde dat het enkel van de militaire basis kwam en het wss gewoon was om eventuele trafikanten schrik aan te jagen.
Hoe dan ook, het was overdag in ieder geval veilig... Na een lekker ontbijt vertrokken we op onze trektocht richting bergtop. Aan de militaire basis raapten we nog wat kogelhulzen oude én nieuwe en zetten onze toch verder.
Onze wandeling voerde ons door een prachtige vallei  met een riviertje, een meertje en een boerinneke dat haar lama's aan het hoeden was. Christophe stapte aan een serieus tempo, hij liep meestal zo'n 100 meter voor mij dan op 50 meter tessa en achteraan taffelde ik. Op 4000 meter kon ik niet zo snel omhoog lopen :). Toen we op 4300 meter waren (we hadden ne gps bij dus konden de hoogte steeds checken) kozen we ervoor om zo ver mogelijk naar de top toe te proberen gaan. Maar na een half uurtje klauteren over losse stenen bleek het toch onhaalbaar te zijn. De top konden we zowiso niet bereiken daarvoor moet ge met klimtouwen enzo komen. We liepen (lees in mijn geval slenteren) dan maar een ander deel van de vallei op en haalden zo toch nog een hoogte van 4500 meter! jeeej! Vanaf daar spotten we ineens 3 mensen aan de andere kant van de vallei die over de toppen van de bergen daar liepen, en die liepen ook echt! Wanneer ze de top hadden bereikt liepen die ook gewoon terug naar beneden en de vallei door. Heel bizar, waarschijnlijk waren da militairen die ons in het oog waren aan het houden om te zien of wij ni met iemand hadden afgesproken om drugs de vallei door te smokkelen. Na 5u te stappen kwamen we terug aan bij ons basecamp, nog goed op tijd om niet nog een nachtje te moeten blijven (hoera!). Ons weekend van 3 dagen werd ingekort tot 1,5 dag en we reden terug naar Ayacucho! Zo waren we nog op tijd om onze avonturen te vertellen aan iedereen op het afscheidsfeestje van frederique. Daar werd er ons dan verteld dat er naart schijnt in die vallei massagraven liggen en dat die militairen vaak snachts ook geesten enzo zien en daardoor zelf kei veel schrik hebben en vaak in het wilde weg schieten. Ook wordt er inderdaad ook snachts te voet drugs gesmokkeld over die bergen. In't vervolg maken we dus maar gewoon een dagtripke naar daar zonder er te blijven slapen :).
eind goed al goed!

voila, dees gaat wss het spannendste blogbericht worden van deze reis!

nadat ik dees blogbericht had geschreven ben ik alsweer van den trap gevallen! deze keer gelukkig niet al te hard :-), kga mij ne keer antislip sokken zoeken!