Campo's en carnavales

Er zijn weer 2 weken gepasseerd en ik voel mij hier al goe thuis. Wanneer ik 's morgens langs de plaza naar het werk wandel verbaas ik mij steeds over de plek waar ik nu zit. Het plein, met als backdrop de machtige andes, wordt omringt door mooie koloniale gebouwen. Verschillende bomen staan in bloei en maken het idyllische plaatje helemaal volledig. Ook op het werk gaat alles prima, ik prijs mij elke dag toch wel gelukkig dat ik deze job heb gevonden. Beter had ik echt ni kunnen wensen als eerste werkervaring, ik kan hier mijn beide studies goed in praktijk omzetten!
Ondertussen begin ik van verschillende collega's heel uiteenlopende opdrachtjes te krijgen dus ben ik altijd wel met iets bezig. Eén affiche is al zo goed al afgewerkt met de verschillende stappen van het koemelken :d.

Mijn ontbijt is noggis een keer langs de weg achtergebleven met de trip naar de quinua campo. Tegen de peruaanse wegen is mijn maag absoluut niet bestand, gelukkig had ik nu wel een voorraadje motilium, touristil en immodium bij (een vrij onmisbare combinatie). De twee dagen dat ik met Quinua mee was waren heel mooi van landschap en de eerste 3 quinuaveldbezoeken waren nog heel boeiend maar dan was het nieuwe er toch ook wel af. Het dorp waar we verbleven had een aantal inca ruines, maar die waren nu ni zo indrukwekkend als ik had verwacht...
Een andere campotrip was maar voor nen dag en bracht mij naar de avocadoplantages. Dit was een hele mooie trip, het landschap deed mij heel hard denken aan het stuk van de andes aan salta, Argentinie. Er groeiden alleen maar wa cactussen en andere vetplanten en de bergen hadden verschillende lichte okerkleuren. In een groene vallei was een avocadoplantage waar ik fotos moest gaan maken van plagen en ziektes aan de avocadobomen. Deze keer was het is een heel gerichte trip, van op voorhand was er al duidelijk opgesteld van wat er fotos nodig waren dus da maakte mijn job toch wel wat gemakkelijker.

Met het naderen van carnaval begaf ik mij de laatste week met een beetje schrik om bekogeld te worden door de straten. Maar de verwachtte aanvallen bleven uit...  Meer schrik moest ik eerder hebben van de strenge choreograaf die ons de danspasjes aanleerde voor de carnavaloptocht. Als een echte commandant marcheerde hij blazend op een fluitje tussen ons door. Meermaals had hij een uitbarsting wanneer de vrouwen niet luid genoeg meezongen "als ge ni zingt kunt ge beter ni meedoen!", waarop we per vier de pasjes moesten doen en zo luid mogelijk  zingen. Het was ook nooit elegant genoeg, en daarvan heeft dien mens bekan een zenuwinzinking gekregen denk ik. 20 keer per repetitie herhaalde hij wel "elegantie! komaan zo moeilijk is het ni". En dan deed hij zelf ne keer voor hoe elegant eruit zag.... Heb er toch goe mee kunnen lache.
Zaterdag was het dan zover, da dag waarop heel ayacucho al een maand zat te wachten, carnaval. Op kantoor deden we onze uber-elegante traditionele witte rok, witte bloes, kleurrijke manta en witte hoed aan. Alle vrouwen hadden ook min of mee dezelfde bruine schoenen met hakken gekocht, jaja ik ook... De mannen kregen een bruine solid-poncho en rieten hoed.
Na het vlechten van de haren waren we om 14u vertrekkensklaar, 6u later zouden wa pas aankomen op de plaza... Met een 30-tal vrouwen liepen we voorop, gevolgd door de muzikanten en daarna de mannen. In het begin was de choreografie één grote soep maar onze commandant kwam uiteindelijk ook opdagen en zo kon alles toch nog vrij netjes verlopen. Halverwege begonnen al de vrouwen last te krijgen van hun voeten, tja wa had ge verwacht.... nieuwe schoenen en dan noggis met hakken! Gelukkig had ik mijn tevas in de roeland zijne rugzak kunnen steken en heb ik 2 uurtjes vrij pijnloos kunnen lopen. Eindelijk kwamen we aan op de plaza de armas waar we de laatste restjes energie bovenhaalden om toch nog een goede indruk te maken. Minouk, Els, Hanneke, Karin en al de andere vrijwilligers en werknemers van de belgische/hollandse organisaties stonden vanop het balkon van het toekomstige viavia cafe ons toe te juichen. Zo kreeg de parade een heel leuk einde.
Met heel de groep zijn we dan in viavia frieten met stoofvlees gaan eten, al heel den dag waren ze dat daar aant verkopen ten voordele van mama alice en los cachorros. Daar werd het dan nog een toffe afterparty...
Gisteren was het de beurt aan Els, Minouk en Hanneke om in de parade te dansen met de kinderen van mama alice. Ondertussen hebbek een beetje meegeholpen met de frietenverkoop. Het was leuk om al de groepen te zien passeren vanop het balkon, iedereen zingt hetzelfde liedje maar met een gewijzigde tekst. De meeste groepen hebben ook exact hetzelfde aan, van innovatie is er weinig sprake... ach het heeft zo allemaal we zijn charmes natuurlijk!
Blijkbaar heb ik deze week verlof... misschien is gewoon wa de toerist uithangen in mijn eigen stad?

zo dat was het zo min of meer denk ik....
Misschien nog even dit:
Alles lijkt hier wel heel leuk, dat is het ook. Maar de armoede valt zeker niet te negeren, veel kinderen worden mishandeld, lopen tot een kot in de nacht op straat, worden verkracht. Jonge straatmeisjes lopen met hun eigen baby op de rug en met zusjes aan de hand. Schrijnende situaties die me doen beseffen hoeveel geluk ik heb, we zijn heel verwend...

x