Feesten, waterballongevechten en het platteland!

Ondertussen zit ik een week in Ayacucho en zoals het hoort is de eerste week erg nieuw en boeiend. Ik vermoed dat dit misschien een van de lange blogverhalen wordt...

Vrijdag ben ik ingetrokken in het vrijwilligershuis van een andere organistatie, "Mama Alice". Hier woon ik nu samen met 2 Belgische meisjes Els en Hanneke en een Hollandse Minouk. Gelukkig valt dat heel goe mee! Hanneke is eergisteren pas gearriveerd dus de eerste week heb ik vooral met Els en Minouk doorgebracht.
Het was vrijdag ineens ook de eerste bijeenkomst van Solid voor carnaval. Op het dak van het kantoor werd druk gediscussieerd over welke kostuums iedereen zou aandoen, muzikanten, eten en vooral ook drank... Ik hang er dus aan vast om mij op carnaval mee dansend en zingend in traditionele kledij door de straten van Ayacucho te begeven.
Het weekend werd meteen ook goed ingezet in de "Magia Negra", een cafe/restaurant waar vooral buitenlanders komen. Daar heb ik ineens nog wa mensen leren kennen die voor Mama Alice en los cachoros (?) werken.
Zaterdagavond was het housewarming van een belgisch koppel, Kristof en Tessa. Kristof die werkt sinds een maand ook voor solid als bouwkundig ingenieur. Ook op dees feestje waren er veel belgen en hollanders te spotten. Het werd een goei feestje, echt ideaal om ineens veel mensen te leren kennen.

Zondag was het D-day, de dag dat we de oorlog verklaarden aan Ayacucho! Naar goede traditie wordt er hier een hele maand met water op mensen gesmeten voor carnaval, de ideale gelegenheid om 1800 waterballonnen te vullen en ons naar de drukke winkelstraat van ayacucho te begeven! Els en Minouk hadden met de straatjongens van mama alice afgesproken en ook de straatkinderen van los cachoros zouden ons vergezellen. We hadden ook nog onze 3 buurkinderen meegepakt als extra versterking.
Gewapend met onze baddekes vol met waterballonnen smeten we van bovenop de trappen van "telefonica" alle jongeren die passeerden nat. Er zijn aan deze traditie wel regels verbonden, meisjes mogen enkel op jongens gooien en omgekeerd, je gooit enkel op mensen onder +- 35 en ge moogt ook ni gooien op mensen die dingen bij hebben die ni nat moge worden.
Ons buurmeisje Andrea was echt geweldig, een klein meisje van een jaar of 9 die achter jonge kerels aanliep om ze dan een waterballon in hun nek te gooien!
Echt een toffe gewoonte, da moeten we in belgie ook echt aanschaffen! Maar mss best in de zomer :-).

Maandag had ik nog altijd niks te doen en om toch iets om handen te hebben kreeg ik een bundel van 20 blz over het Tara-project voorgeschoteld. Die mocht ik alvast lezen om de basis van de projecten wa te leren kennen. Heb mij de hele dag kunnen bezighouden met woordjes te vertalen en mij door de theoretische tekst te wurmen.
's Avonds zou het de eerste echte dansrepetitie zijn voor het carnaval maar naar goede gewoonte begon deze natuurlijk een uur te laat. Ondertussen was het al pikkedonker geworden en al de collegas hadden ook meer honger dan zin om te dansen. We zijn dan maar iets gaan eten...

Dinsdag was het eindelijk zover, de dag waarop er gezegd zou worden wat ik allemaal mag doen! Deze maand ga ik met 3 projecten het platteland in om beeldmateriaal te verzamelen dat ik ofwel in affiches, folders,... moet verwerken. Ieder project heeft zo wel een lijstje voor mij klaar, het ziet er naar uit dat ik goe bezig zal zijn!
Eergisteren mocht ik al met het eerste project, melkproject, vertrekken naar de campo. Om 6u smorgends vertrokken we met de pickup, we waren wel met 1 iemand te veel waardoor we op de achterbank acrobatisch verwrongen zaten voor de komende uren... Het eerste uur is 3 van de vier mensen op de achterbank ni goe bekomen, waaronder ik. De hele weg door de bergen bestond enkel uit bochtjes én we stegen ook nog eens wat honderden meters... Mijn ontbijt ligt nog ergens langs de weg...
Om ons toch nog even wat adempauze te geven stopten we onderweg voor een tas coca thee, jammer genoeg hielp da toch ni zo tegen de mottigheid.
We begaven ons na een anderhalf uur van de verharde weg en reden de campo in. We kwamen uiteindelijk bij de boerderij aan waar Charlotty en ik aan het werk konden. De anderen, die van het microkrediet waren, reden verder naar hun afspraken.

Mijn taak was om foto's te maken van de boerin wanneer de op de 'ideale hygienische' manier de koe ging melken. Beetje een vreemd zicht wanneer een peruaanse vrouw in traditionele klederdracht een witte overjas moet aandoen met een haarnetje en maskertje wanneer ze haar koe gaat melken...
Vanachter op de moto bij een andere tecnico van solid reden we terug naar een of ander dorpke waar we een uur later terug door de pickup werden opgepikt. Helemaal opgevouwen op de achterbank trokken we verder de campo in, en da was aan de wegen te merken.
De rest van de dag was vooral wachten op... en niet weten wat het plan eigenlijk verder was...
Uiteindelijk werden we afgezet in het dorpje waar we gingen overnachten. Nadat mijn collega's hun lunch hadden verorberd in het plaatselijke restaurant was het even tijd voor een zeer welkome siesta waarna er weer veel werd gewacht op niks. We gingen uiteindelijk nog even langs een boerinneke, die had een koe die juist een kalfke had gekregen en der moest wa antibiotica worden gegeven.
Gelukkig was men eetlust tegen de avond al wa terug en kon ik mee iets eten in het luxerestaurant.
Ondertussen daalde de temperatuur aanzienlijk, da kan natuurlijk wel gebeuren als ge op 3500 meter zit... Gelukkig was het kamertje van solid windproof en konden we zonder kou te lijden slapen.

Dag 2 op de campo was weer heel veel wachten en wachten en... wachten! Eerst gingen we ontbijten ergens buiten een winkeltje. Daar waren een aantal potten op een houtvuur aant pruttelen, deed me wa aan een scoutskamp denken. Een typisch ontbijt op de campo is blijkbaar een stevige warme maaltijd met vlees en patatten, later op de dag zou blijken dat het evegoe zo is voor de lunch en avondeten...
Mijn taak deze dag was om weer fotos te nemen van een boerinneke dat met ne witten overjas een koe ging melken en achteraf de potten goe afwastte.

Eens die zware taak erop zat moesten we WACHTEN tot we terug naar ayachuco konden. Het was natuurlijk noggal vaag hoe we dit zouden doen, ofwel met een openbaar vervoer camionetje ofwel mee met den auto van 2 veeartsen van een andere organisatie. Gelukkig werd het optie 2 en konden we vrij comfortabel aan de lange onverharde, vaak weggespoelde weg naar Ayacucho beginnen. Ik denk dat we tegen een uur of 1 smiddags vertrokken en tegen half 9 's avonds was ik thuis. Da was vooral te wijten aan de slechte wegen, zo hebben we een uur vastgezeten in de modder...

We zijn ook nog gaan eten bij een familie ergens in de bergen, ook klanten van solid en van die mannen met wie we meereden. De mensen daar waren heel verheugd met onze komst, er werden meteen borden vol met patatten, mais en vlees geschept (voor mij dan zonder het vleesgedeelte uiteraard).
De gemeenschap daar was juist een soort vergadering aan het houden en wanneer die was afgelopen moest iedereen zijn koeien terug gaan zoeken, gelukkig hadden ze allemaal ne nummer aan hun oor hangen. Het zorgde wel voor een mooi zicht!
Vanaf daar zouden we nog maar een uur ofzo moeten rijden, was het niet dat we een dik half uur stil stonden omdat er ne camion vol met patatten werd geladen.
Alle om eindelijk wa af te ronden, goed en wel terug thuis aangekomen...

Vandaag mijn eerste drukke werkdag gehad, alle beelden moesten op een affiche komen te staan met uitleg over elke stap van het melkproces. Charlotty moest tegen 4u die affiche hebben dus moest ik ineens al door de lunch doorwerken. Uiteindelijk is het gelukkig gelukt en heb ik ni te veel compromissen moeten sluiten :).
Morgen is het in ons huis een feestje, der wordt naart schijnt 40 man verwacht, ben is benieuwd waar ze die allemaal gaan steken... Bij deze zijn jullie ook allemaal uitgenodigd!
Vanaf maandag tot en met woensdag zit ik weer ergens in de campo met het quinoa project, deze keer pak ik motilium mee!

Voor diegenen die tot hier hebben gelezen, proficiat! das dapper..

En voor wie mij pakskes, liefdesbrieven, pakskes of kaartjes wil sturen da kan naar het kantoor van solid (mijn brievenbus is ni echt betrouwbaar)

SOLID Peru
tav. Karlien Truyens
Jr. Callao No 357
Ayacucho, Peru

xx

karlien